Sas richesas mias
de Franco Piga

(A Valentina, Laura e Chiara)

B’at notes chi non benit su reposu
ca si mustran pidinos o timorias,
o imbaran, suaves, sas memorias
chi a su tando mi giughen disizosu,
a tempos chi innotzente e coragiosu
solu conchìstas bidìa e vitorias.

Tando ismarridu torrat ogni ammentu,
che criaduras mansas, ma cun briu,
benin a cust’ischire regadiu,
a iscumbatàre ogni antigu intentu
a dare e a pretender su sustentu
fuìdu cun su tempus ’oladiu

Che bentu ’iu sighin a arrivare
proende a la giogare custa mente,
chi istraca, como aberit e, fidente
lassat chi potan bidere, a mustrare
chi nudda est cambiadu in cust’andare,
ma totu est onoradu e, dignamente.

Lenos sos ojos de tando si serran
pro chi torra s’abelzan sos de como
a mirare richesas ch’apo in domo,
debiles ma, cun sa vida gia gherran,
a manu tenta curren e aferran
sos donos ch’ana e chi totu fentomo.

Ca acollos sos frutos de s’amore,
ch’an batidu sos mezus sentimentos,
chi lis torro in dulches apentos
mudados in carignos e calore
a custas criaduras, chi onore
e bantu m’an batìdu, e cuntentos.

Iljarit e de lughe si cumponet
s’aèra de cust’ateru manzanu,
chi die noa mi ponet in manu
e de andare, truvende, m’imponet,
cun Deu chi dissignat e disponet
pro chi nudda andet o benzat invanu.