Tempus passadu
di Vittorio Falchi

Cando su tempus curriat lentu lentu
ei su computer
de sa conca de Einstein
non fit ancora unu vulcanu de ideas
in chirca de su motu relativu
e de s’equazione energetica,
in bidda mia naraiat giaja
ligaian sos canes a saltizza.
Sos canes a saltizza,
sos coros tappulados de sa zente
cun filos de affettu e de istima.
E tando sas promissas de s’arzola,
su sonniu ‘e sos tessinzos de Maria
fin isculpidos in su granitu,
fin cadenas e nodos de rispettu.
E in sa friscura de sos gianniles
pasidos fin sos seros de arrejonu,
sas serenadas a sonu de chiterra,
Pedru cantat a boghe de tenore
pro Franzisca chi benit isposa.
Sos canes oe si sun totu isoltos
est passadu Einstein e Von Braun,
su chelu chi fit regnu de immagines
est pienu de ferru minettosu.
Su coro umanu est arridu, est de pedra,
no hat bisos Maria in su telarzu,
sas arzolas sun sena poesia,
sas chiterras han cordas iscordadas,
Pedru pius no cantat pro Franzisca
e in su friscu ‘e sos seros
chi fuen che lampàdas in tempesta
b’hat restadu in gianniles
fantasimas de ammentos
e un’inutile rimpiantu
chi no est pius de moda.

18 de bennarzu 1983