Tristesas atonzianas
di Antioco Casula (Montanaru)

Atonzu a sos gianniles de sos montes
tue torras cun nues iscurosas
torran sas abbas tristas e ludosas
a currer'altas sutta de sos pontes.

S'ingroghini sos buscos, dogn'altura
est nud'e bestiamine e de zente
sa terra nostra, su sinu potente
aberit pro haer s'atera coltura.

Passan sos boigheddos sardignolos
in sa terr'aspra cun s'arad'antigu,
omines serios sémenan su trigu
in baddes tristas e in montes solos.

E partin sos pastores. Sa muntagna
in s'ierru est nemiga a sos pastores,
chi andan'a sos pianos cun ardores
e isperos d'achistu in terra istragna.

Los'accumpagnan canes e teraccos
e caddos carrigos: trùban sos masones
a boghes mannas in sos istradones
imboligados de nieddos saccos.

Parene Sazerdotes d'Oriente
de cuddos de s'Antigu Testamentu;
a Deus fideles andant cun su entu
e cun s'aba cun coro paziente.

Cun su coro saludan custu logu
de su naschier'issoro, cun sas bonas
massagias bellas chi restan padronas
de sas domos filende accant'a fogu

Ma magiu det torrare, magiu mannu
riccu 'e sole, de olos de nidos,
den'esser custos logos fioridos
coment'issos costumana dogn'annu;

Den torrare a sas serras sos pastores
a ponner cuiles bellos e umbrosos
tottu sos coros den'essere isposos
in noeddos isperos e amores.

Solu tue non torras o dulzura
mia prima, pro sempre sun'andadas
comente 'e fozzas frazigas siccadas
sas visiones de sa gioventura.