Vanitas vanitatum
di Antiogu Cappai-Cadeddu

Che ruo in profundu disisperu
si, a mente frita e lùghida resone,
cuntemplo nuda sa cara ‘e su beru.

Mi paret totu vana illusione,
totu los bio debadas in su mundu
sos afannos de sas generatziones.

Mòliat su tempus che in chircu tundu,
naschet da nudda e torrat a nudda
de su passadu in s’ùturu profundu.

Custu mostru no prenat mai sa ‘udda,
totu cantu ch’ingullet e destruet,
de su chi semus no nde lassat tudda.

Su deris? dortu! e su cras che ruet
in sa matessi losa sepultadu,
e sa die ‘e oe luego si che fuet.

Naschinde nos an auguradu:
“Ancu potat biver a chent’annos!”
E pro medas s’est custu aberadu.

Ma sa vida ‘e cussos betzos mannos
che-i cussa est nudda, cando est finida,
de chie de criatura est mortu in pannos!

Cunsidèra ‘e sos populos sa vida,
de sos impèrios e de sas natziones
in arcos de millennios isterrida;

Cunsidèra sos astros chi a milliones,
de ispatziu e tempus in s’infinidade,
faghen immmensas rivolutziones...

Su nudda est s’issoro realtade
cando milliardos de annos sun colados!
Su nudda est, in congruos, sa veridade!

Custos contos mi at presentados
sa mente mia arragionande esata,
cun argumentos tzertos cumprovados.

Sena piedade acuta giughet s’ata...
E mi càglio, mirande sa boidera
de un’isperàntzia decaìda e isfata...

Ma su coro cun boghe lizera
ma segura, murmutat rie-rie:
“Cussa no est sa Veridade Vera!...”

E ando a prenare ‘e fatziendas sa die!