Cun calma, su maresciallu Oggianu ponet
sa pipa subra sa mesa tott’istampadada da generaziones de frommiga
bianca.
Abbaidat a cara su fogu, inue unu pingiattinu prenu ‘e latte
est piazzadu subra una tribide ruinzada.
Faghinde finta e nudda abbaidat a un’a unu tottu sos oggettos
chi sun in s’antiga pinnetta ammuntada a lastras de pedra ia
e terra impastada cun pazza.
Tottu cosas chi hat bidu tantas atteras boltas: su fusile a tortiglione,
incrostadu da su fummu e su pruere de tantos annos, sa cavana consumada
da sas troppas accutaduras, sa mazzonera e sos ferros de tundere cun
sas puntas cravadas in d’unu picculu ‘e oltigu.
Ma cussu chi l’incuriosit de prusu est s’antzianu pastore
cun s’alba bianca chi setzidu tranquigliu in d’unu banchittu
‘e ferula segat da una nae de castanzalzu, istriscias longas
de linna cun d’una pattadesa.
A d’ogni movimentu sa lama ‘e sa resolza riflettit sa
lughe ‘e su fogu e mandat comente lampigheddos chi illughidan
sas pedras affumadas de sa pinnetta.
“Tziu Gavinu,- narat cun calma su maresciallu: sun tantos annos
chi sò peleande cun fostè e mancari chi l’eppen
assoltu da e s’accusa de omicidiu, primmu de mich’andare
in pensione deo teppo resultare a lu frigare”.
“Caru maresciallu,- rispondet tranquigliu Gavinu chilcande de
ciappare unu pulighe immaginàriu in mesu sos pilos de s’alba
– Sun annos chi mi sezzis controllande, azzis bortuladu sa pinnetta
chentinaias de ‘ortas ma sena nisciunu risultadu; s’arma
de su delittu no est bistada mai ciappada: est mezzus chi si ponzet
su coro in paghe e si chi andet in pensione, ca a forrogare troppu
sa chisina b’est su perigulu ‘e si brusciare sos poddighes”.
“Ite mi cheret narrer?” – domandat su maresciagliu
torrandesi a ponner arrenegadu sa pipa a mossu.
“Cherzo narrer chi no azzis mai ciappadu unu picculeddu ‘e
prova chi sa pobera Lughìa l’eppe morta deo. Lu poded
aer fattu chisisiet, finas fostè su marescià, a sa fine
Lughia fuit isposa cun megus ma fuit puru s’amante de fostè.
Sa cara ‘e su maresciallu, diventat groga da s’arrennegu
e su punzu serradu calat subra sa mesa cun tale forza de la fagher
a picculeddos.
“Est beru Lughia fuit s’amante mia, e po issa appo abbandonadu
finas sa famiglia, ma la cheria bene de abberu e mai l’hia pottidu
fagher nudda ‘e male. Fostè invece teniat tottu sos motivos
po la occhire, puite ca timiat chi l’essered abbandonadu. A
issa li piaghiat sa bella vida e sos lussos, li piaghian sos bistires
bellos, a si truccare e andare a cinema e a ballare, tottu cosas chi
cun megus si podiat permittere, e no cun d’unu poberu pastore
ispiantadu, chi a su prus li podiat dare un’uccone e pane e
casu in d’una isporca pinnetta prena ‘e pulighe”.
“Folzis tenet resone – narat pianu pianu Gavinu –
cun megus cussa cosas no si las podiat permittere, però si
nde cherimos faeddare,finas cun fostè sas cosas non fun andande
tantu bene. Ammento, tantos annos faghede, de un articulu in sos giornales
chi narait de unu giovane brigadieri de sos carabineris indeppidadu
fin’a coddos, po culpa de una femina. A cussos tempos, si narait
puru de certas furas in sos magasinos de sa caserma”!
Su maresciallu iscudet cun forza una punta ‘e pe a su pingiattinu
‘e su latte troulandechelu in su fogu e che ruspiad a terra
sos picculos de sa cannuccia ‘e sa pipa, poi afferrat su pastore
a unu brazzu e abboghinat: “Tottu chiaccheras de limbas malas”!
In d’ogni modu sighit: “Su suspettadu est fostè,
so siguru chi had’accoltu s’arma chi hat usadu po occhire
sa poberitta, e deo teppo resultare a la ciappare. In sos verbales
si faeddat de una lama a punta, e accutta comente una resolza ‘e
fagher alba, longa bindighi centimetros e larga sese, e cun cuss’arma
sun bistadas dadas duas istoccadas a distanzia de unu centimetro una
da s’attera; sos colpos sun bistados dados, unu cun sa manu
destra e unu cun sa manca. E fostè, tziu Gavinu, isco chi est
mancu e destru!”
- Custu non provat nudda – narat su pastore pesandesinde de
colpu dae su banchittu.
“Istessi calmu e lessemmi finire” sighit su maresciallu-
sa morta l’han agattada a desegus de una matta‘e chessa,pagu
trettu da custu quìle, e foste sa die fuid innoghe chi tundiat
sas albeghes.-
Ma s’arma usada po occhire sa poberitta,no est istada mai ciappada,e
po cussu sezzis ancora liberu”.
“L’ischin tottu chi no appo mai tentu resolzas de cussu
tipu: narat su pastore.
“custu s’had’a biere! Cras mich’ando in pensione,
ma oe chi potto ancora fagher baler sos grados de maresciallu, cherzo
fagher un ultimu tentativu,si tue prmittis”!
“Faghe puru; tantu no has a ciappare nudda comente tottu sas
atteras boltas, e gai finalmente l’has a fagher finida cun cust’istoria,
chi durat da e tantos annos. L’ischis benissimu chi issa cheriat
bene a mie e cun tegus andait solu po su inari, folzis est cussu su
motivu de tantu odiu. Deo mi setzo in fora, gai podes chilcare cun
totta tranquiglidade”.
“No, addura innoghe affacca a mie, ca ti cherzo ier in cara
appenas chi ciappo su chi so chilcande”.
E gasi nande cuminzat torra a forrogare, comente tottu sas atteras
boltas in mesu sas miseras cosas de s’anzianu pastore.
Ogni oggettu nde enit leadu da su postu sou, e imboladu a centru ‘e
sa pinnetta, po oras tottu sos bucos de sos muros sun controllados
finas a fundu.
Gavinu no narat una peraula, est fimmu comente un’istatua e
abbaidat unu soldadu chi non si chered’ arrendere, ischinde
chi sa battaglia l’hat gia perdida. Est quasi buggiu cando sa
perquisizione est finida.
S’antigu tortiglione no hat rezzidu a sa rutta dae sa punza
chi fuid appiccadu, e d’est a picculos subra sos restos de una
fraschèra ‘e terracotta.
Cun d’unu risigheddu in laras, Gavinu accendet sa condela a
ozzu almanu e nde leat s’unicu fiascu ‘e inu abbarradu
intreu, prenat duas tazzas e ticchirriat su maresciallu, chi arrambadu
a su contone e sa Gianna,abbaidat a fora seriu, pensande a s’ultimu
fallimentu.
“Aiò, intra. Ti bi cherad una tazza ‘e inu ‘onu,
gai non bi pensas prusu e dae cras ti podes godire in paghe sa meritada
pensione”.
“Tenes resone, folzis est mezzus a bi buffare susu. -li rispondet-
Iscusami si po tottu custos annos t’happo aggreggiadu cun fissatziones
maccas. Be, como teppo andare, iscusami ancora e dami sa manu sena
prus odiu perunu”.
“Sena odiu – rispondet Gavinu istringhindeli sa manu cun
forza – e bona pensione”.
Appenas s’anzianu carabineri s’est allontanadu, Gavinu
intrat a sa pinnetta e cun sa lughe de sa candela a ozzu s’abbaidat
su logu; poi cun calma nd’accollet da e terra sos ferros de
tundere e nde leat su picculu e s’oltigu cravadu in sas puntas.
- abbaidat sas duas lamas, chi sutta sa lughe ‘e sa cadela,
lughen chè isprigos.
las abbaidat, bene e sin de riet.
|